На гэтай прыгожай зямлі бытуе свята, якое ўнесена ў спіс нематэрыяльнай духоўнай культуры Рэспублікі Беларусь.
Цэнтральная вуліца Стаўбуна яшчэ больш расквітнела ад яркіх народных убораў жанчынак розных узростаў. Кінуліся ў вочы і прыгожыя хусткі ўсіх бабуль, што рушылі сюды, да сельскага Дома культуры, асяродка збору ўдзельнікаў. Галоўкі дзетак, як яркія сланечнікі, радавалі цягаценнем да свайго, роднага. Увагу і кабет, і малечы, і дзядуль залатога веку захапілі дроны, што ўзляцелі, як нязвыклыя птушкі над карагодам у цэнтры паселішча, святкаваць з вяскоўцамі. Шырока, велічна загучала песня ў выкананні калектыва “Стаўбунскія вячоркі” пад кіраўніцтвам загадчыцы СДК Святланы Парашчанка. Як здорава выцягваюць мелодыю тутэйшыя зоркі: ветэраны калектыву 80-гадовая Улляна Аніськова і Ганна Чуяшова, ім добра падцягваюць студэнты і выкладчыкі Беларускага дзяржаўнага інстытута культуры і мастацтваў, усё новыя ўдзельнікі і госці з усіх ваколіц аграгарадка.
— Ідзе страла ды ўздоўж сяла…
Адметная манера гэтых спеваў, рэфрэны, нібы галашэнне, з працяглым у-у-у. І бярэ кожная з песень рэпертуару за душу.
— А дзе маць плача, там раса цячэ…
І так марыцца, каб маланкі і ўсялякія беды-нягоды абыйшлі Стаўбун і ўсю зямлю нашу, каб пасевы набіраліся моцы, наліваўся золатам кожны каласок, каб добра радзіла жыта, быў шчодры каравай увосень, заможным і шчаслівым было жыццё ў кожнай хаце.
