Па дарозе ў вёску самі сабой згадваліся радкі інтэрнацыянальнай песні нашага беларуска-ўкраінскага Палесся: Іванка, ты Іванка, Сарочка-вышыванка, Высокі тай стрункі, Высокі тай стрункі, Шчэ й на барадзе ямка. Ехала я, каб пачуць песні фальклорнага гурта «Суседачкі», што з 1985 года паяднаў жанчын пенсійнага ўзросту пад кіраўніцтвам загадчыцы сельскай бібліятэкі-клуба Алены Міхевіч. У свой час ёй давялося пашчыраваць даяркай, брыгадзірам жывёлагадоўчай фермы. Апошнія 15 гадоў Алена Васільеўна загадвае мясцовым асяродкам культуры. «Суседачкі» па яе клічу аператыўна сабраліся ў бібліятэцы на спевы. Прытупалі, аддыхаліся і пачаргова падзяліліся перажытым. І ў гэты момант на парозе клуба імпэтна ўзнік мужчына. «Дык вы, мабыць, Іван?» — спытала я, спадзеючыся абраць артыстычнага складу чалавека сімвалам назвы вёскі. «А як жа ж!» — зухавата адказаў незнаёмец. Вось гэта сюрпрыз! 62-гадовы Іван Кадол, як высветлілася, нядаўна вярнуўся з Расіі на радзіму назаўсёды. Пайшоў на пенсію з пасады намесніка начальніка Белгародскага рэгіянальнага аддзялення Усерасійскага добраахвотнага пажарнага таварыства. І прыехаў у бацькоўскую хату, якую даўно «прычыпурыў», наведваючыся пастаянна ў Іванкаўшчыну ўлетку. — Людзі з далёкага замежжа на радзіму вяртаюцца. Вось і я вырашыў бліжэй да каранёў сваіх трымацца, — падзяліўся суразмоўца. — Зараз у мяне від на жыхарства. Жонка паехала да дачкі ў Маскву, а я сюды, на радзіму! Не жывецца мне ў гарадах, у вёсцы адчуваю сябе больш камфортна. І ведаеце, кожнага ранку прачнуся і ўсміхаюся, радуюся родным краявідам. 
Фальклорны гурт “Суседачкі” ў 2008 годзе ўдзельнічаў у IV рэспубліканскім этнаграфічным канцэрце “Фальклор беларускай глыбінкі” і атрымаў дыплом за зберажэнне і папулярызацыю традыцый нематэрыяльнай культурнай спадчыны. Сядзяць: Дар’я Вягера, Яўгенія Суханіцкая, Таццяна Вягера, Галіна Кадол, у другім радзе — Алена Міхевіч і Іван Кадол
Мальвіна Жыльская чытае вершы свайго брата Мікалая Гусака з кнігі “Далёкае блізка”Таццяна Вягера:
— Вы не знаеце вайны? А мы падлетачкамі яе перажылі. Многіх у Германію гналі. Збор быў у Мазыры, у школе непадалёк ад цяперашняй аўтастанцыі. Коней шмат там стаяла. А мацяры плачуць, плачуць. Я толькі дайшла да ганка, і калі сказала, што кароста ў мяне, нават у будынак не ўпусцілі. Вярнуласа... Два браты мае Грыша і Іван на вайне загінулі. Самая малодшая я цяпер з сястрыц сваіх. Хрысціне ўжо ідзе соты год, жыве тут паблізу ў Іванкаўшчыне, а Марыі — 102, яна ў Слуцку... Дзетак мне Бог не даў. Чалавек мой гадоў дваццаць як памер. Вельмі ўсё ўмеў рабіць, але ж і гарэлку хацеў піць. Бывала, штось на мяне п’яны кажа, а я не зважаю — пяю ў другой хаце. Тады і ён падыдзе, далучаецца, і спяваем удваіх...Усяго 26 жыхароў жыло ў Іванкаўшчыне — хутары Мялешкавіцкай воласці ў 1900 годзе. А ў ваколіцах мелася яшчэ паўтара дзясяткі хутароў. У 1934-м тут арганізавалі калгас “17 партыйны з’езд”. Пачалося асушэнне балотаў. Больш як 80 сяльчан удзельнічалі ў Вялікай Айчыннай вайне. 50 загінулі ў баях, прапалі без вестак, памерлі ад ран, знішчаны ў варожай няволі. Вёска была вызвалена ад акупантаў 1 студзеня 1944 года часцямі 7-га кавалерыйскага корпусу Чырвонай Арміі з удзелам Мазырскай партызанскай брыгады імя А. Неўскага. Пачалося аднаўленне калгаса. А ў 1960-м яго далучылі да саўгаса “Мазырскі”, потым — да саўгасаў “Каменка” і “Чырвоны Сцяг”. 102 двары і 179 жыхароў было ў Іванкаўшчыне ў 2001 годзе. Зараз у вёсцы жывуць толькі 54 чалавекі. Іванкаўшчына — радзіма трох беларускіх вучоных, братоў Гусакоў: кандыдата фізіка-матэматычных навук, прафесара Аляксея Адамавіча, кандыдата філалагічных навук Сяргея Адамавіча і доктара фізіка-матэматычных навук Мікалая Адамавіча.
Галіна Кадол:
— Нарадзілася я 6 студзеня 1944 года на санях, у лесе... Вужыла! Ды жыццё яшчэ дала пяці сыночкам і дачушцы. Усе тут паблізу, на Мазыршчыне. Часта прыязджаюць. Маю 13 унукаў і аднаго праўнучка. Трымаю кароўку, свіней.Яўгенія Суханіцкая:
— Працавала паштальёнам і начальнікам пошты па сумяшчальніцтву. Шмат паагітавала ў свой час, каб жыхары нашы выпісвалі «Гомельскую праўду». А пазней 14 год бібліятэкарскай справе аддала. Так і далучылася да астатніх спявачак.Дар’я Вягера:
— Мой бацько Павел Сям’ёнавіч Захарэнко з вайны не вярнуўся. У 49-м ці 50-м маці памерла. Асталіса мы, тры дачкі. Большая завербаваласа. Потым і меншая з дому з’ехала. А я 9 год жыла адна ў хаце. Годы цяжолыя былі. У 15 год пайшла на работу ў калгас. Па 13 сотак жыта сярпом жала, прэміі атрымоўвала... Прыйшоў да мяне прымак. 30 гадоў пражылі. Памёр ён, ды і сыночка аднаго пахавала. Яшчэ чацвёра дзетак маю, у траіх вышэйшая адукацыя. Любімых песень шмат. Напрыклад, «Мчацца гусі вераніцай...»
Хрысціне Суханіцкай — соты год!
