Калдуны, напэўна, адна з самых загадкавых беларускіх страў. Адна назва чаго варта. Не менш таямнічае і паходжанне. Адкуль яны да нас прыйшлі — з Захаду ці Усходу? Адны лічаць, што назва паходзіць ад лацінскага слова calduna — «цёплыя яшчэ вантробы забітых жывёлаў». Ёсць меркаванне, што калдуны трапілі ў старабеларускую мову ў XV стагоддзі з нямецкай або чэшскай.
А вось беларуска-літоўскія татары ўпэўнены: калдуны з’явіліся ў Беларусі дзякуючы ім. Падобную страву яны гатуюць ужо даўно, а называецца яна «кундумы». Ведаюць калдуны і ў сучаснай Літве, там іх называюць калдунаі. На жаль, у Беларусі яны выціснуты з ужытку рускімі пельменямі, украінскімі варэнікамі, італьянскімі равіёлі, грузінскімі хінкалі.
Калдуны тышкевіцкія
- 140 г сушаных грыбоў;
- 2 цыбуліны;
- 2 — 3 ст. лыжкі масла;
- 200 г тлустай шынкі;
- 2 яйкі;
- соль і перац;
На цеста:
- 2 шклянкі мукі;
- 2 яйкі;
- соль.
Зварыць сушаныя грыбы да мяккасці, пакрышыць іх. Падсмажыць у масле дробна парэзаную, абвараную і адціснутую ад соку цыбулю, змяшаць з грыбамі, яйкамі, соллю і перцам. Пакрышыць у мязгу тлустую вэнджаную шынку, змяшаць. Зрабіць цеста як на звычайныя варэнікі. Варыць у кіпені, адцадзіць і заліць растопленым маслам з добра падрумяненай цыбуляй.
Вінцэнта Завадская «Першая беларуская кулінарная кніга»
